TWENTE PAD: Drie daagse trailrun met volledige bepakking

“Ooit wil ik, met een onderkomen op mijn rug, een lange trailrun tocht maken, crashen en overnachten en dan weer door. Het liefst in de bergen......”

Ooit klinkt zo ver. Wanneer is ooit daar? En wanneer ben je er klaar voor? Is klaar volledig hersteld van corona? Fitter en sterker? Moet je wachten op het moment dat de ideale omstandigheden daar zijn? Is het pas echt leuk 'over de top'? Of moet je kijken naar wat er nu is en kan? Want voor je het weet, droom je enkel nog maar.

Mijn droom na jagen, niet in de bergen maar in Nederland. Om te ontdekken, te ervaren en te beleven. Rennen met mijn tent en de hele rimram op mijn rug. Dat ging ik nu doen! Tijd voor avontuur.

HET TWENTEPAD

Ik struinde het internet af op zoek naar een gebied waar ik niet vaak kwam. Waar ik zeker een tijdje voor moest reizen. Een pad met een mooie afstand en niet te veel hoogtemeters (hier lag de aanpassing). Drenthe, Winterswijk en Twente passeerde de revue. Mijn oog viel op het Twentepad. En eigenlijk zocht ik niet veel verder, dit pad trok mijn volle aandacht.

Het Twentepad is een cirkelvormig pad in de regio Twente pal tegen de Duitse grens. De route is 87 kilometer lang, al ontdekte ik dat de meeste routes rond de 92 km zaten. Het pad is bewegwijzerd met rood/gele markeringen. Het overgrote deel, zo'n 75-80 % (schatting), is onverhard en bestaat uit gras, grind, zand en bosgrond. Het pad kent ook asfalt voornamelijk rondom de dorpen. Het landschap is zeer divers en is een mooie combi van natuur, cultuur en historische punten.

Mijn plan was het pad in drie etappes op te delen. Dan zou ik tussen de 30 a 35 kilometer per dag uitkomen. Een mooie afstand die ik kon trailen/rennen met een volledige bepakking tussen de 7 á 8 kilo.

Hoe het ging? Lees hieronder mijn verslag!

Twentepad etappe 1: Almelo- Hezingen en een beetje meer

De wekker ging vroeg, het was een slechte nacht, de adrenaline denk ik. Na het ochtendritueel gooide ik er een bak kwark met havermout in, checkte nog een keer mijn tas en pakte rond 6.10 uur de fiets richting het station. De treinreis zou mij bijslaapuurtjes geven, dat dacht ik, maar ook daar zat ik al te stuiteren. Als ik dit soort dingen doe voel ik mij altijd een wereldreiziger. Zo grappig zon gevoel zit dus echt in de kleine dingen. Je hoeft niet ver om te beleven. YES!!

Na 2 stops kwam ik in Almelo. Waar ik mij hees in mijn korte broek en de lange terug in mijn tas propte. Het was nog fris maar dan hadden we dit onderdeel vast gehad.

Ik startte de aanlooproute en wandelde door Almelo om te wennen, om rond te koekeloeren en om er in te komen. Veder kocht ik krentenbollen bij bakker Bart en nam een kop koffie. Het kriebelde in mijn buik. Een blij onbestemd gevoel.

Na de koffie vervolgde ik mijn weg. Rond de stadskern lagen al vele verrassingen, mooie huizen, prachtige lanen en gebouwen. Als dit een voorbode was voor mijn trip dan kon ik mijn geluk niet op.

Net buiten Almelo rommelde ik mijn dons-jack in mijn tas en begon met rennen. De tas voelde zwaar en ik moest mijn ademhaling goed controleren. Dit was echt even andere koek!

Onderweg kwam ik beekjes tegen, veel prachtig groen, mooie lanen, een oud Tolhuisje en blazende ganzen die mijn pad versperden. Waar even later een krentenbol naar toe werd gegooid om vervolgens door te kunnen lopen. Ik voelde me een pussy, maar hé niemand wil ruzie met een gans..

Ik kwam een paalcamping tegen, één van de weinige die nog is over gebleven langs dit pad. Maar voor paalkamperen zat ik te vroeg in de etappe.

Rond 20 km stond er een pipowagen waar je koffie, ijs en snoep kon krijgen. Dit was top. Ik liet wat klein geld en mijn bezoekers tekst achter ( in het schriftje) en nam een pauze. Koffie, krentenbol en hartverwarmende chocola vond ik een prima lunch!

De volgende 14 km waren bijzonder, opeens kwam je in een ander landschap. Meer zandpaden, bos, heide, bruggetjes, single tracks en hoogteverschillen. Ik vervolgde mijn weg naar De (mander)cirkels van Jannink, ik noem het “de graantieten’. Vanaf de lucht gezien dan. Deze zijn ooit gemaakt door een boer die met zijn tractor spiraalsgewijs de akker bewerkte dit alles vanuit een Amerikaans idee.

Vlakbij “de graantieten” maakte ik een praatje met 2 boswachters. Die super interessante dingen vertelden over de groei van de heide, heide koeien, keutels van heide koeien, torren en andere beestje die de plantengroei stimuleerden. Na mijn enthousiaste opmerking, dat ik zo’n 10 km verderop mijn tent zou opzetten, zeiden zij dat het een erg koud gebied is en dat het nog best wel eens onder nul zou kunnen komen….uhhhh. Ze waren bloedserieus, dus niks geen grapje.

Over de tent opzetten gesproken. Camping de Witker was een van de weinige campings op de route. Ik dacht dat ik nog even moest maar uit het niets zag ik een camper, met daarvoor een stel genietend van het zonnetje. Even vragen of ik juist zat. Heel moeilijk achter een prikkeldraadje vroeg ik de naam van de camping. “Je kan ook hier langs” zei ze. Duh, er lag een pad. Mijn hoofd werkte niet meer en functioneert alleen nog maar om te rennen. Ik zat goed vertelde ze. Het was alleen nog wel een 1 km naar de boerderij om aan te melden. No problem. Of ik een fiets wilde lenen. Nee, ik heb de benen. We babbelden wat over de tocht, over hun trip, over corona en de weerslag op het lijf.

Op dat moment zat mijn etappe erop. 34 kilometer waarvan ik het laatste stukje heb gewandeld. Op het einde ging mijn hartslag erg omhoog en ik wilde energie besparen. Het was hierdoor niet minder mooi, deze keuze maakte het misschien nog wel mooier.

De camping was gaaf, super toffe plekken en het huis van de boer was inderdaad nog wel ver weg. Aangemeld en wel kwam nu het moment van de waarheid. De tent , het matje, de slaapzak. Het stond en lag in no time, geweldig. En DIT HUISJE kwam uit MIJN rugzak. BAMM!

De tent stond, het was tijd voor een soepje. Dit was de toptip van de reis. Ik kookte water met mijn gasstelletje en maakte een soepje klaar, een echte opkikker.

Na een heerlijke douche was het opzoek naar eten. Niet prehistorisch gezien, gewoon iets uit een winkel of van een restaurantje. Nu was het zo dat ik onderweg niet echt een winkel ben tegen gekomen. Dus zelf iets bereiden zat er niet in. Er was wel een restaurant in de buurt “De Watermolen Bels”. Ik maakte hiermee mijn bonus kilometers door een wandeling van 8km heen en terug.

Mijn maaltijd bestond uit heerlijke asperges, een biertje en als toetje een zoet chocolade assortiment waar je u tegen zegt. Ik luisterde wat naar het Twents op de achtergrond en genoot van de mooie knusse plek en dat van alles om me heen. Ik realiseerde me dat ik zo veel moois heb gezien die dag en echt kenmerken van Twente en het pad heb ontdekt. De beekjes, de boerderijtjes, de koffiehoek, de netheid en vooral het bijzondere hekwerk dat continue terugkomt.

De wandeling terug naar de camping, door het glooiende landschap, blijft mij bij. De rust die daar heerste en het voldane gevoel wil je altijd wel voelen.

Op de camping rook ik vuurtjes en er brandden vuurtjes. Ik wist dat er enkel gestookt mocht worden in een vuurschaal en die vond ik. Eerst wilde ik mijn dag posten op insta en jullie informeren, ik koos voor het “maak een vuurtje moment” . Even nog niet online. Even offline.

Daar bij het vuurtje ging het kaarsje uit. De dag zat erop. Een dag om nooit te vergeten. Fijn dat ik dit weer kon na 3(4) x corona, mijn eerste gehobbel met een tent op mijn rug, mijn eerste keer in een 1p tent en mijn eerste camping vuurtje! Trots ging ik slapen.

Twente pad etappe 2: Hezingen-De Lutte

De nacht was fris maar niet koud. Wat fijn dat de slaapzak en het matje mij warm hielden. Ik sliep goed, nogal logisch na zo’n tocht en de korte nacht van gisteren. Ik rommelde mij spullen bij elkaar en ontbeet met krentenbollen, een havermoutprakkie, water en koffie. Wat was ‘t genieten om zo de dag te beginnen.

Na het ontbijt pakte ik de rest in. Dat ging super makkelijk. Fastpacking begon zijn vorm te krijgen. De MSR tent had ik echt zo opgeruimd en aan de zijkant van mijn tas gestopt. Klaar om te gaan.

Een klein beetje angstig pakte ik mijn trailvest op en bewoog het richting mijn rug. De dag ervoor voelde deze op het einde nogal zwaar. Vooral bij het wandelen, met hobbelen ging het beter merkte ik. Maar het viel me niet tegen, alsof je toch aan het gewicht gewend raakt.

“Dag mooie camping, dag vuurtje, dag restaurant, dag weide je was prachtig” En zo hobbelde ik naar de start: het trailpad direct naast de camping.

Het ging goed, langzaam liet ik de frisse ochtend op mij inwerken en genoot ik van het schoon en groen om mij heen. Een kudde schapen in een heide gebied verraste me, ik had dat hier op deze plek niet verwacht. Wat op onthoud van wandelaars maakte me koud. Doorhobbelen nu op naar het Springendal.

De natuur daar ontroerde me, het water, de vergezichten, het frisse groen en de nieuwe plantjes. Het raakte me diep. Zo mooi. Soms overvalt schoonheid mij. Zo gebeurde het hier.

Omdat ik stevig door hobbelde verdween de kou en kwam er een omkleed moment. Daarna op naar Ootmarsum. Al rennend ging ik naar de Appie waar ik broodjes, kaas, arretjescake en bananen kocht. Maar iets ging hier mis, betreffende het grammenjagen dan. Toke, je wilt zo licht mogelijk trailen en kamperen maar ondertussen kwak je kilo’s aan eten in je trailvest. Je slaapzak weegt bijna hetzelfde als je arretjescake en kaas bij elkaar. Maar goed, extra training zullen we maar zeggen.

In Ootmarsum wandelde ik door de stad . Daarna pakte ik het tempo weer op. Ik merkte dat starten en stoppen funest is. Dus weinig foto momenten. Beter blijven hobbelen. Maar met al dat hobbelen vallen de bananen spontaan uit je tas waardoor die gegeten moeten worden. Hap slik weg. Weer wat grammen minder.

Nabij de 18 km stopte ik bij Watermolen Singraven. Daar nam ik koffie en arretjescake. Babbelde wat, nam de omgeving in mij op en luisterde naar de Twentenaren. Deze plek was vlakbij Denekamp. De plek waar mama vorig jaar verbleef. 100% zeker dat ze hier geweest was. De tocht ontroerde me al vandaag. Maar met deze gedachten nog meer. De natuur was op haar mooist. Ze had genoten. Ik mis haar. Tranen vloeiden.

Er volgden twee landgoederen, mooie lanen en boerderijen, een prachtige loop langs de Dinkel met mooie kronkeltjes en een fantastische single track. Geen foto, enkel beleving.

Het einde van de etappe naderde en ik twijfelde even over mijn camping crash, voor of na Oldenzaal? Het was genoeg, dus het werd een crash bij De Lutte. De omgeving was heuvelig, mooi en ook vermoeiend. Bij de Mariakapel boog ik af en ging naar de camping. Die een andere uitstraling had dan die van gisteren maar gemoedelijk en dichtbij het dorp. Het was een top keuze om mijzelf niet te pushen.

Mijn huisje stond weer in een split second. De soep werd gemaakt. De douche was wederom heerlijk, de restaurant wandeling 4 km en het bord eten beviel goed. Een structuurtje wat ik had gevonden.

Etappe 2 zat erop. 30 kilometer door het prachtige Springendal, Landgoed Singraven, langs de oevers van de Dinkel en de bossen van paasberg. Moe en voldaan ging ik wat roezig mijn bedje in.

Twentepad etappe 3: De Lutte-Almelo

Een slechte nacht. Het was niet de kou, al was het frisser dan gisteren. Ik had romppijn en de tranen vloeiden over mijn wangen. Dit heb ik eigenlijk al 1.5 jaar sinds de operatie en corona. Meestal kan ik het wegduwen maar hier na het gewoel vanaf 3.30 tot 7 uur was mijn geduld even op.

Oké, niks hoeft snel, rustig mijzelf herpakken. Op mijn gemak opstaan en aanrommelen. Een fijn warm bakje koffie zorgde dat ik mij beter ging voelen.

Het ontbijt bestond uit zon, water, nog een koffie, platte broodjes en slappe kaas. Oh en een stukje arretjescake. Even wat grammen jagen. Weer een onsje minder, BAMM

Ik had de boel snel gepakt. Daarna was het betalen en op naar de Mariakapel om daar de route weer voort te zetten. Een mooi heuvelachtig stuk richting Oldenzaal volgde en het genieten stond vol aan. Er waren veel hardlopers op de route, mede door een evenement maar ook omdat het zaterdag was. Hoewel het soms voelde als hobbelen realiseerde ik toen dat ik toch echt aan het rennen was en mijzelf niet moest downgraden. Zeker niet met deze bepakking.

Het was mooi om Oldenzaal via het Kalheupinkpark binnen te komen. Het park bezat over grappige beelden en dansende mensen, het straalde een rust uit. In het centrum stond een tractor met kar en bonkmuziek op me te wachten. Nou ja op mij? Ik kreeg hier een finish gevoel zonder boog. Het was echter een bruiloftsfeest zonder uitnodiging . En ik was niet bij de finish dus moest nog even, haha.

Ook in Oldenzaal nam ik even de tijd om te wandelen maar ik was er zo doorheen en al gauw rende ik van de stad vandaan. Daarna kwam ik op een mooi trailpad volledig langs een meer, Het Hulsbeek. De weg liep kronkelend verder door het bos, over een bruggetje en langs de Gammelkerbeek.

Door het gekronkel maakte ik wel kilometers maar kwam ik niet dichter bij Almelo. Ik had geen idee hoe lang de etappe zou worden. Had ik mis gerekend? Ik wist dat er lange paden aankwamen dus hier zou ik de kilometers waarschijnlijk maken. En die kwamen. Op deze lange grind - en polderpaden voelde ik mijn benen, ik bracht mijn aandacht naar mijn grote teen, voelde geen benen meer maar wel mijn grote teen? Oké. Mind game on!

Bij Saasveld was het koffietijd en daar kreeg je een borrel bij. Van een “is dit verstandig” ging ik naar een “slok, op”. Vervolgens bestelde ik nog een koffie maar dan zonder borrel, gratis of niet ik moest echt nog een eindje. Lang bleef ik niet en vervolgde mijn route op een fijn tempo.

Als snel kwam ik bij een moerassig bos met een plas, natte voeten werk gegarandeerd. Eindelijk pakte ik weer eens mijn telefoon voor een filmpje, dit was te leuk. Boomstammetjes over en weer, stabiliteitstraining daar, wat gehang in aan takken en toen ik eindelijk de vlonder had bereikt realiseerde ik dat het pad niet verder ging. Zwemmen was een optie maar ik keerde om. En liep een parallel pad.

Op weg richting Hertme plopte een openluchttheater op zomaar uit het niets. Wat gaaf! Het Twentepad zit vol met deze verrassingen. Zo heerlijk voor het oog en je brein.

Nu was het enkel nog een kwestie van (bijna) regelrecht naar Almelo, langs de beek, langs het kanaal en over het gras. Het einde was in zicht. Ik voelde me goed. Blij dat ik dit weer kon en verrast door Twente zag ik daar het punt waar ik 3 dagen geleden mijn dons jack in mijn tas propte.

Het Twentepad had ik volbracht, ik moest nog door Almelo centrum maar hier gaf ik mij de ruimte om te ontladen. 100 Kilometer, in etappes van 34, 30 en 36 kilometer. Ik rende dit met 7 a 8 kilo op mijn rug. Er is ook gewandeld en ik nam een pauze tussendoor. Maar het belangrijkste was ik had een tent op mijn rug, had nieuwe ervaringen opgedaan en een avontuur beleeft.

Twente je bent mooi, je hebt mij verrast, je bent gemoedelijk, je hebt alle natuur in je, je gebouwen zijn prachtig, je wegen groen, de boerderijen knus, de mensen praten een andere taal maar niet onverstaanbaar, je arretjescake is lekker, je hekwerk bijzonder, je hebt heuvels en daardoor prachtige dalen, de mooiste landgoederen en molens, kapelletjes in overvloed, je hebt onverharde wegen en ook asfalt wat de pret niet drukt en last but not least je hebt tieten!

Je bent mooi. Mooi zoals jij bent.

"Om nooit te vergeten. Om te blijven herinneren dat je niet ver hoeft om te beleven. Dat grote dromen in het klein kunnen uitkomen."

Heb het goed.

Liefs Toke

Meer weten over wat ik allemaal heb mee heb genomen op deze trip? Klik dan hier voor de complete paklijst.

Heb je nog vragen? laat een berichtje achter onder aan dit blog, via de mail of Instagram en ik help je verder.