Baarmoederverwijdering: de operatie, het herstel en het coronavirus

Een voorzichtig lachje kan eraf: eindelijk.

24 februari werd ik geopereerd, mijn baarmoeder zou worden verwijderd (zie vorig blog) Die dagen ervoor wisselden rust en onrust zich met elkaar af. Gespannen want je weet nooit hoe een operatie gaat. Zijn er complicaties? Wordt het in plaats van een kijkoperatie toch een buiksnede? Hoe kom ik uit de narcose? Er was ook een ander gevoel. Een gevoel dat het nu eindelijk zo ver is. Eindelijk word ik van deze onzekerheid en pijn verlost.

Opname en operatie

Het was druk op de verpleegafdeling. Het duurde daarom lang voordat een verpleegster de screening kon doen voor de opname. Ik merkte dat mijn geduld opraakte. Als je zo lang tegen iets aanhikt, is in de laatste fase je geduld minimaal. Ze waren lief en vriendelijk en dat verzachte de boel.

Na een waslijst van vragen waarvan ik de antwoorden al 10 keer had opgedreund werd ik naar mijn kamer gebracht. Een kamer voor twee personen. Die kamer werd gevuld door een man. Een man. Ik heb niks tegen een man. Ben graag in de buurt van een man. Mannen zijn leuk.

Nu was een man toch even anders. Want ik had behoorlijk wat vrouwen-dingen daar beneden, waar ik mij zo dadelijk ongemakkelijk bij ging voelen in bijzijn van een man. Het is niet anders, die man heeft hulp nodig dus we accepteren de man.

Van de verpleegster kreeg ik een operatieschort en een onwijs grote onderbroek die ik moest aantrekken voor de operatie. Ik installeerde mijzelf en kleedde mij om. Inmiddels werden de medicijnen gebracht een cocktail van paracetamol en oxazepam. Ik lag net goed en wel omgekleed in bed toen ik werd opgehaald. Ik postte nog een instagram post. Waarom? Joost mag het weten. Iets met “laten we niet alleen leuke dingen delen, fake life shit”.

In de voorkamer van de operatieruimte volgde het riedeltje van: waarom bent u hier? Waaraan wordt u geopereerd? Wat is uw geboortedatum? heeft u nog vragen? Etc. Het infuus werd aangelegd en er werd gediscussieerd over welke antibiotica ze mij zouden geven. Ik ben ten slotte allergisch voor amoxicilline.

In de operatie kamer liet ik de indrukken op mij af komen. Ik zag de anesthesist, de arts, hoorde gepiep van de hartmonitor, voelde de stickers op mijn borst, zag veel licht, veel assistenten, operatiemateriaal en voelde kou. Het kwam allemaal binnen maar ook half. Tijd voor de narcose. Denk aan iets moois Toke. 10…9…8…weg was ik.

Wakker worden op de verkoeverkamer

Langzaam ontwaakte ik. Waar ben ik? Antwoord. Waar ben ik? Antwoord. Waar ben ik? Nogmaals antwoord. Het leek niet tot mij door te dringen. Opeens wist ik het, ik was geopereerd aan mijn baarmoeder. Stiekem keek ik onder mijn deken, drie gaasjes op drie wondjes. Dit betekende een kijkoperatie en dus geen buiksnede. Het is gelukt!

Hoe meer ik wakker werd hoe meer pijn ik voelde, ik had een droge mond en was misselijk. Ze gaven morfine. Vervolgens huilde ik tranen met tuiten. Alles kwam eruit. De spanning en het verlies van mijn baarmoeder.

Ik heb gehuild tot ik weer op de afdeling kwam.

Herstel baarmoederverwijdering: vallen en opstaan

Uiteindelijk ben ik twee dagen gebleven in het ziekenhuis. Ik had veel bloed verloren en voelde mij zwak. De katheter was verwijderd, ik kon mijn blaas leegplassen en zelfstandig naar het toilet. Wel half crockie van de narcose, morfine en pijnstilling.

Eenmaal thuis ging het redelijk. Lopen naar de wc was mogelijk en douchen ging zittend op een krukje. Na 2 dagen ging het minder. Ik trilde, had het warm en koud tegelijk, schijnende pijn in mijn blaas en bij mijn stoelgang viel ik continu bijna flauw. De huisarts testte mijn urine, waarin een lichte ontstekingswaarde was te zien maar onvoldoende voor antibiotica, nog geen blaasontsteking dus. Wat veel voorkomt na een baarmoederverwijdering.

De dag daarop ging het nog slechter waardoor ik naar het ziekenhuis moest waar ze bloed prikten, urine op kweek zette en een buikecho maakten. Alles zag er goed uit en er was niet iets schokkends te zien. Wel kreeg ik medicatie mee die een eventuele ontsteking zou kunnen remmen. Rillend ging ik weer naar mijn ouderlijk huis waar mijn moeder mij verzorgde.

Even ging het beter, althans voor 6 dagen. Want opeens verloor ik erg veel bloed, had ik koorts en verging ik van de buikkrampen - Daar kwam ziekenhuisbezoek nummer twee. Ditmaal was de controle drastischer: een inwendige echo, buikecho, controle met de hand rond de hechtingen, urine test en bloedtest. Het zag er goed uit. De wonden waren dicht. Er was alleen vocht bij de eierstok te zien. Dit kon een eisprong zijn.

Hoe bizar is de wereld. Een eisprong terwijl ik nog aan de Zoladex (overgangshormoon) zat en geen baarmoeder meer had. Wat een kutzooi.

De uitslag van de bloedtest gaf een hoge ontstekingswaarde. Waardoor ik met een zak vol antibiotica naar huis ging. Het zoveelste medicijn.

Wat was ik ziek. De pillen deden hun werk maar ik werd kotsmisselijk. Daarbij raakte ik hevig aan de diarree. Op een gegeven moment kwam er alleen nog maar water uit. Deze ellende duurde 5 dagen en toen voelde ik mij langzaam beter worden.

Een nieuwe bloedtest wees uit dat mijn ontstekingswaarden waren gezakt van 300 naar 57. Nog niet weg maar "onder controle" zei de arts.

Het goede nieuws was ook dat mijn baarmoeder en de vleesbomen zijn gecontroleerd en schoon waren. Dus kankercellen vrij. Licht aan de horizon!

Corona-virus: opeens een kwetsbaar persoon

Net toen ik mij wat fitter voelde voor bezoekjes, dat ik weer normale gesprekken aan kon gaan zonder in slaap te vallen, kwamen de maatregelen vanuit de Corona-Crisis. Die ik volledig begrijp. Opeens was ik een kwetsbaar persoon omdat ik ruim 5 kilo was afgevallen, nog van een infectie herstellende was en weinig weerstand had.

Dit betekent in quarantaine en geen bezoek. Het contact wat ik had was TV, Telefoon, beeldbellen, zwaaien uit het raam, Whatsapp en insta (dat laatste had ik al weken niet gebruikt). De kaartjes en kado's die ik van vrienden kreeg verwarmden mijn hart. Wat een lieve mensen om mij heen. Zo ook door dat gekke toch wel leuke Instagram.

Hart en hoofd: goede hoop

Omdat ik mentaal sterker word (minder suf en emotioneel) schreeuwt mijn hart en hoofd dat het wil sporten. Uit mijn hoofd, uit het nieuws en uit deze vier muren. Echter mijn lichaam kan het niet. Ik zou mij op een andere manier moeten vermaken. Maar het komt goed met mij. Hoe vervelend het ook is en ik soms ook wel eens denk "ik heb mijn portie wel gehad", gaan mijn gedachten uit naar de duizenden mensen die aan het vechten zijn voor hun leven. Die er niet meer overheen komen.

Het is niet erg om te vallen, ook al zakt moed je in de schoenen, raakt geduld op en groeit frustratie. We worden sterker elke keer. Sterker om de dingen te accepteren hoe ze zijn. Sterker om de kleine dingen van het leven in te zien. Sterker om te genieten van wat je hebt. Sterker om sterk voor je naasten te kunnen zijn. Het is niet erg om te vallen. Zolang we maar weer kunnen opstaan. Ik hoop dat heel veel mensen weer kunnen opstaan. Ik wens iedereen kracht en gezondheid toe.

Liefs Toke

Hoe ik mij bezig houd tijdens mijn herstel? Zie mijn volgend blog.

Hoe het allemaal begon lees je hier.

PS: Mijn keuze voor dit persoonlijke verhaal is dat ik een taboe wil doorbreken. Er zijn veel vrouwen die kampen met vleesbomen en daar hevige klachten aan ondervinden. Naar mijn mening zijn er nog te weinig ervaringsverhalen over dit onderwerp. De behandeling is voor iedereen anders. Wat verwarrend kan werken. Ik hoop deze vrouwen te kunnen helpen met mijn verhaal. Al is het maar een steuntje in de rug om naar de dokter te stappen.