Fourth opinion: niet goed, heb ik een vleesboom of iets anders?

Ik was het zat, al lange tijd was ik het behoorlijk zat. De pijn werd steeds erger. De krampen waren niet te houden en ik lag nachten wakker. Ik viel soms bijna flauw. Zat op de badkamervloer nadat ik naar de wc was geweest. Lag op mijn rug, bijna onder het bureau, op het werk. Ik verloor urine. Kon soms niet zitten. Niet fietsen. En hardlopen werd met de dag moeilijker.

Vanaf 2015 liep ik met klachten omtrent vleesbomen (myomen) in en buiten mijn baarmoeder. Steeds werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Ik had second opinions gehad, ook third opinions. Opmerkingen: de baarmoeder verwijderen of ermee leren leven. Ik was nog jong. Ik wilde er niet aan geloven. Met lood in mijn schoenen liep ik het ziekenhuis dan maar weer uit en stond mijn zoektocht naar een oplossing stil totdat ik weer alle moed had verzameld. Vandaag was ik weer moedig, ik had een afspraak bij een gynaecoloog.

Onderzoek: heb ik een vleesboom?

Alle klachten die ik bij de arts opsomde, hoorden bij mijn ziektebeeld van vleesbomen. Ook de nieuwe klachten, de ongewone klachten én de klachten waar ik zorgen over heb. Althans dat zei ze. Daar ging ik niet meer akkoord. Ik was boos en ging sneller praten:

“Het afgelopen jaar is er alleen maar een inwendige echo gemaakt, geen buikecho, geen MRI en geen CT. Hoe weten jullie dat het mijn vleesbomen zijn? Is het niet iets anders? Waarom maken jullie geen buikecho. Ik ben bezorgd.” Als ik mij zo uitte, dan was de maat vol. Een assertiviteitstraining is wel iets voor mij in de toekomst. Ik ben ook te goed van vertrouwen. De arts weet het toch?

Ze stemden in voor een inwendige echo en een buikecho. Met de inwendige echo was te zien dat heel mijn baarmoeder vol zat met vleesbomen. Veel meer dan de laatste controle. Tranen sprongen in mijn ogen. Dat het in een paar maanden zo snel kon gaan. Een aantal dingen kon kon ze niet goed zien met de inwendige echo, waardoor een buikecho volgde.

Schrik: gesteelde myoom?

Het was stil. Tijdens de buikecho was het behoorlijk stil. Ik keek mee, maar na al die jaren snapte ik nog steeds geen bal van het scherm. Alles was zwart of wit. De arts begon met praten:

“Ik zie een gezwel in de buikholte. Het lijkt op een gesteelde myoom, zoals de vorige keer in 2015. Maar ik kan dit niet met zekerheid zeggen. Het kan ook iets anders zijn. Het is ongeveer negen centimeter groot. Het gezwel en de lymfeklieren zullen onderzocht moeten worden met een MRI. Deze gaan we voor u inplannen. Vervolgens plannen we met u een afspraak voor een operatie. Het zal verwijderd moeten worden.”

Na afloop

Ze zei nog meer – dit is de korte versie. Ik voelde van alles. Intens verdriet. Beduusd, gefrustreerd omdat ik er al zo lang mee had gelopen en niet ben geholpen. Boos. Maar vooral bang. Ontzettend bang. Daarnaast voelde ik mij sinds tijden alleen. Want er speelde ook ander verdriet in mijn leven. Alles was een puinhoop.

Alsof ik in een glazen bol zat, reed ik naar huis. Ik weet niet eens hoe ik thuis ben gekomen. En daar huilde ik alle tranen die ik had even op. De komende tijd zou ik in onzekerheid leven.

Er zat niks anders op dan de knop zo goed mogelijk op positiviteit te zetten. Ik stelde mezelf het doel mij te richten op de meest gunstige uitkomst, de meest logische uitkomst: dat ik een vleesboom heb. En mij niet te veel te richten op die onzekerheid. Want wat niet zeker is – bestaat nog niet.

Het kostte zoveel energie. Ik had me de afgelopen tijd al veel te veel gericht op het onzeker zijn. Onzeker in de liefde, in mijn zijn en in de gezondheid. Het was klaar.

Gisteren rende ik nog vrolijk door Haarlem, vandaag ziet de wereld er heel anders uit.

"Life happens when you make other plans"

Liefs Toke

Meer weten over vleesbomen (myomen)? Klik hier.

Nieuwsgierig hoe ik zorg voor afleiding in de tussentijd, zie mijn blog.

PS: Mijn keuze voor dit persoonlijke verhaal is dat ik een taboe wil doorbreken. Er zijn veel vrouwen die kampen met vleesbomen en daar hevige klachten aan ondervinden. Naar mijn mening zijn er nog te weinig ervaringsverhalen over dit onderwerp. De behandeling is voor iedereen anders. Wat verwarrend kan werken. Ik hoop deze vrouwen te kunnen helpen met mijn verhaal. Al is het maar een steuntje in de rug om naar de dokter te stappen.