Esprit Montagne Inspirational 2020 WK 35: het is de toon die de muziek maakt.

Waar begin ik? Bij het begin, ook nu er een einde aan is gekomen. Ergens is er een rode draad. De lijn die door deze week loopt. Ik ben nog zoekende. Misschien kom ik aan het einde van dit verhaal tot een alles omvattende conclusie.

ODE AAN HET HOTEL

Het begint bij het Hotel Esprit Montagne. De naam alleen al nodigt uit. Het hotel voelt als thuiskomen. De rust die het uitstraalt. De parkeerplek waar je je auto dropt als er tenminste ruimte voor je is achtergelaten. De weide waar je kan liggen te zonnen of kan nababbelen over je trail, of beide. Het warme welkom, de hartjes sleutel (die je plots meeneemt naar huis) en de kamer met uitzicht op de berg. Het voelde vertrouwd. Al direct bij binnenkomst. Zelfs nadat het personeel eigenlijk dacht dat ik bij de Yoga groep hoorde. Moet toch iets aan mijn uitstraling doen: te dun, te vegetarisch, te veel lichamelijke flexibiliteit, te batik-shirtachtig, wellicht te hippie? Het is ze vergeven. We geven het een plekje.

Op de kamer vergeet je dat je moe bent van de reis. De kamer heeft een mooie, frisse uitstraling en een balkon. Het balkon waar ik elke dag naar Romeo riep maar ik beter een Franse naam had kunnen gebruiken, Jean of zo. Want Romeo was in geen velden en wegen te bekennen. Het balkon waar we ingewikkeld ons hoofd om de poortdeur draaiden en er achter kwamen dat je de poortjes gewoon wagenwijd open kunt zetten, door middel van een scharniertje.

Na alles uitgepakt te hebben waren we klaar voor de eerste kennismaking met het diner. Bijzonder, origineel en vers. Michelin waardig? Naar mijn mening wel. Mooi opgemaakte borden, smaakexplosies en creativiteit. Het eten was lekker en fleurig met allerlei eetbare bloempjes.

Over het eten kunnen we van alles zeggen. Iedereen zijn eigen behoeftes en misschien hebben wij trailrunners gewoon nooit genoeg. Stelletje vreetzakken bij elkaar. Dat we met zijn allen volledig aan de inkoop sloegen had meer te maken met de grote magen en de verbrandingsactiviteiten. Helemaal niks met het heerlijke eten dus.

DE EERSTE AVOND

De eerste avond was eigenlijk, tja hoe zeg je het - een dolle boel. Je verwacht het niet. Voorzichtig tast je je tafelgenoten af. Niet fysiek, we houden het netjes. Je begint met de vraag waar kom je vandaan? Al snel kwamen we er achter dat we dicht bij elkaar in de buurt wonen. Gelderland, Veluwe en dat soort dingen. Het was Mayke die de voorzet gaf waar ik op door ging. En Hans zijn giebel die de boel naar meer open zette. Karin met haar grote ogen die dacht wat gebeurt hier?

De toon was gezet. De toon van de vakantie. De muziek die we zullen spelen gedurende deze week.

Met die toon ging ik naar de briefing voor zondag. Waar een voorstel rondje volgde. Als in: zeggen wat je verwacht van deze week en wat je berg ervaring is. Ervaring? Ik? Karin heeft mij uitgenodigd voor deze reis en ik zei klakkeloos -ja. Pas later wist ik voor wat....oepsie.

Een opmerking dat - als je komt om te genieten je beter de groep kon verlaten- flapte redelijk snel uit m’n mond. Alke en Mark keken elkaar een seconde aan, even was het stil. Vervolgens gierden we het uit. Rood hoofd in de maak! Hashtag deschaamtevoorbij.

De briefing was nieuw voor mij. De tracker ook. Zo’n ding die je in je trail-vest doet en je volgt als een stipje of nummertje op de berg.

Zo’n ding die jou een veilig gevoel geeft.

Tracker. Weet je, dat ik heel lang aan dat woord moest wennen. Op een of andere manier moest ik denken aan een trekker. En dat kan je natuurlijk ook op verschillende manieren opvatten. Maar goed, we kregen de link van de site waarop we alle trekkers konden zien. Ik bedoel trackers. Zei ik trekkers? Je hoort het goed. Ik ben nog wat blue in de bergtrailrun wereld.

Deze eerste avond, de spanning, de adrenaline en de zin.

Maar vooral die toon...

ODE AAN DE TRAILS

Zondag, breakfast at 8.00. Altijd nieuwsgierig naar het ontbijt. Er was genoeg. Die warme rozijnen broodjes, de chocolade croissants, yoghurt, muesli, havermout, kaas ( beetje wennen) eieren, croissants en vleesies voor de mensen die daar behoefte aan hadden. Het was laden en stapelen. Dat deed ik nog niet zo goed die dag. Eten tot me nemen voor een (berg)trail is sowieso even oefenen. Ik loop namelijk vaak op een nuchtere maag. Hoeveel kan ik aan? Krijg ik er last van? En wat neem ik mee voor onderweg? Ik ben niet een hele grote eter. Dat merkte ik onderweg dan ook wel aan mijn energie.

Mijn eerste trail-ervaring in de bergen was magisch. Als een blij kind keek ik om mij heen in de grote speeltuin bij Roc de Tavaneuse. Bij de eerste meters was ik buiten adem. Wat is dit? De hoogte? Moe? Spanning? Ach, er was ook zoveel gebeurd de afgelopen tijd.

Karin liep mij al snel vooruit en ik haakte aan bij Mayke. We deden er zeg maar, tja, wat langer over. Omdat we genoten van de koeien en extra topjes. Van het meer en de plek. We babbelden wat. We twerkten wat. Ik deed een dansje. En Mayke nam haar moment op de kam. Een dutje wilde ze doen. Het is dat ik de pas inzette anders lag ze er nog. Wat een mooie vergezichten en wat een mooie route.

Die avond was ik hyper. En die adrenaline zou ik die week niet meer kwijtraken.

Maandag, Cornettes de Bise. De vertical die “ vertical” heet omdat het 4 km is met 1200 hoogtemeters. Dat is een behoorlijke klim. Tijdens de klim passeerde iedereen mij. Waardoor ik achterop lag. Mentaal stond ik er zo in dat het mij geen klap uitmaakte. Het was absoluut geen wedstrijd voor mij. Ik kwam hier voor de ervaring. Het leren. Het was mijn eigen strijd. Want ik had hard gevochten om te komen waar ik nu sta. Hier in de bergen.

Toch deed het me wat. Het inhalen van de groep. Het raakte me. Voor heel even voelde ik mij een f….. loser. Iets voor de kam kwam ik in tranen. En dat was goed. Laat maar gaan. Genoeg gestreden. Was ik dan toch nog te streng voor mijzelf?

Achter mij liep Mark die de vlaggetjes weghaalde. En zei dat hij die woorden niet meer uit mijn mond wilde horen. Daar, op een niet echt comfortabele plek, hadden we even een babbel. Daarna was het hup en door,.

Mijn enthousiasme groeide door alles wat ik om mij heen zag. Wat mooi. Wat grillig. Wat een gave kommetjes. Wat een mooi doorkijkje in de berg. Doorkijkje? Na enige tijd tikte ik het kruis aan. Ik weet het klinkt gek. Een kruis aantikken kan je namelijk ook prima in het dal. Maar hé het is trailrunnen he!

De nog net fris gevormde groep stond daar om mij op te vangen. Wat een teamspirit. Wat een welkom. De hand van Hans. Een lieve opmerking van Karin. Een juig vanuit de groep. Wat bijzonder dat dit al is ontstaan na enkele dagen. Het was koud op de top dus snel gingen we naar beneden. Waar we nog een steenbok groeten. En uiteindelijk onze voeten koelden in de rivier.

De sunset vertical op die zelfde avond maakte de dag compleet. Het blijft voor altijd bij me. In mijn hart. Gek genoeg ontbreekt het mij aan woorden voor deze avond. Het is een gevoel. Je moet er bij zijn geweest. De taart bij het restaurant ging er vloeiend in. Samen met de vin blanc. Tip van Hans. Want thee was het eerste plan. We lachten, we babbelden en we zaten vol van deze sunset vertical. Eenmaal op de kamer volgden er 500 foto’s in de groepsapp, oké ik overdrijf. Maar dan weet je wel hoe laat het is.

Deze avond klonk mooi. Het was de toon, de muziek.

Dinsdag rustdag, alhoewel mijn lichaam gierde om iets te doen. Edwin kwam met het rete goede idee om te gaan klettersteigen. Nu heeft hij vaker een rete goed idee maar dan loopt hij een stukje van je vandaan om daar even zijn gang te gaan. Rukwinden noemen we dat.

Maar goed Klettersteigen dus. Gek woord. Koeien kletteren. Je klettert van een berg. Kletter alles maar in de pan. Klateren, kletteren. Ik wijk af, het gaat niet over het woord. Het was de nieuwigheid die mij trok, een nooit gedaan dus doen ding. Echt super leuk om mee te maken. Zeker als je vanuit een split niet meer weet hoe je omhoog moet.

Woensdag, Skyrace Pointe du Mouet. Iets met kaartjes en punten. Karin en ik besloten om samen deze trail aan te gaan. Kaartlezen zat nog niet in ons systeem.

Al vrij snel kwamen we Barry tegen. Even een dansje, een fotootje en door. Vervolgens kwam Mark ons tegemoet en daarna volgden Edwin en Sarah. Oponthoudjes maar o zo gezellig.

De rit naar de top was uitdagend. Door het veld, takken in je gezicht, zigzaggen, weggetje verkeerd en vraagtekens van zitten we wel goed. Al snel kwamen we weer Barry tegen. Hij hoefde nog maar 1 WP en had er 13 km opzitten. Wij hadden er 10 km er op zitten en moesten nog 4 WP. Wat is het geheim van Barry? Dat ik later las dat het de uitdaging is om in zo min mogelijk kilometers de WP’s af te tikken was een eyeopener. Koekkoek.

Een mooie pas volgde met uitzicht op besneeuwde toppen. Een ontmoeting met Hans, Marcel en Dolf onderweg. We gingen goed. Waren niet moe en vrolijk gestemd. Daar zaten Mark en Mayke op een kruispunt op ons te wachten. Mayke die net op een top was geweest waar je van dacht hoe kom je daar en dat met een niet zo'n soepel knietje. Bikkeltje. Of gewoon een bijzonder kind....

Er volgde een tip, naar beneden, boerderij, water halen, doorlopen, oude pas omhoog. Zoiets. Welke boerderij? Welke pas? Op de groepsapp lazen we steeds: "Nee terug". Dus stonden we bij boerderij 1. "Jullie moeten terug". Dus stonden we weer bij boerderij 2. En dat iets van 10 keer. Lieve mensen, jullie weten toch van die vertraging op de site van de trackers?

We werden uiteindelijk geholpen door Mark die Marion net van een kammetje af had gehaald. De vliegende kiep. Eenmaal boven was het een topje aantikken, cola nuttigen, plassen en met grote vaart naar beneden. Waar we werden binnengehaald door iedereen. Even later kwam ook Marion. Niek was al lang en breed terug. Een top dag. De WP route….we hebben nog veel te leren.

Donderdag de night vertical. Ik was moe. De energie was even op. We hadden een heerlijke vrije ochtend en middag met een vroeg diner in verband met de night trail. De dag liep anders. Niet zoals voorspeld. Opeens moest ik afscheid nemen van Maatje Kaatje. Van mijn buddy en kamer genootje. We zouden deze reis samen afmaken. Gelukkig had zei de auto. Gelukkig had zij die lieve Edwin en Sarah voor de begeleiding naar huis. Gelukkig had ik een ticket. Het kwam goed. Ze deed wat haar hart haar ingaf. En dat moet je doen.

Tassen werden gepakt. Koffers werden gevuld en ondertussen maakte ik mij gereed voor de night trail. Deze zou ik rocken. Voor mij, voor haar, voor ons. Voor onze mama’s. Power. De moeheid was nergens meer te bekennen. Ik eindigde als laatste maar voelde mij de eerste. Wat was dit gaaf. De maan die de paadjes licht gaf, die de toppen zichtbaar maakten. De sterren aan de hemel. De lichtjes in het dal.

Vervolgens rende ik met Marion, Dolf en Mark naar beneden. Naar de auto waar we ons opwarmden. Met Hans dronk ik nog een borrel op de kamer, die opeens leeg was zonder de spullen van Karin. Gek dat je zo snel gewend raakt aan elkaars aanwezigheid.

Vrijdag, Skyrace Monte de Grange. Gelukkig hoefde Dolf niet met zijn eendje de berg op. Alhoewel hij dat misschien best als prettig had ervaren. Marcel, Dolf en ik waren gekoppeld. The three musketiers. Team vlieger was compleet.

Vroeg aan de start want onweer en regen werden voorspeld. We liepen soms verkeerd. En stoeiden wat met de kaart. Die de mannen steeds uit het plasticzakje haalden. In de hoop dat je dan wel de route kan zien? Totdat deze nat werd. Dat dus. Soms liep de één vooruit om te kijken op de trackingsite waar we waren. Jammer dat ik na 500 meter erachter kwam dat Dolf de hoofdtrekker van ons beiden was. Ja, ik had het ook kunnen weten....;-)

Ondanks het weer wilden we toch nog even het kruisje aantikken bij Mont de Grange. Zal eens niet. Op de kam kregen we te maken met regen, hagel en enorm harde windvlagen. Tot 3 keer toe waaide ik om. Handen werden koud en de benen functioneerden bijna niet meer. Lees een rillend rietje. Wijs besloten we om te draaien en niet de kam af te lopen. Het ik “pak je bij je trail-vest moment” van Mark was een goede, die hield de vlieger (mij dus) op het pad.

Vervolgens gingen we weer downhill. Waar ik ergens in de regen, op een heuvel onder een skilift een telefoontje kreeg wat mijn angst bevestigde. Het leven is soms oneerlijk. Machteloosheid borrelde en woorden duizelden. Gelukkig was ik niet alleen. Een knuffel van Marcel en troostende woorden van Dolf kwamen goed van pas. Daarbij ook het rennen. Want wat kun je het beste doen na dit nieuws, is rennen.

Het was deze dag een gevecht met de elementen. Drek, stenen en gladheid maakte de trail compleet. Met respect voor de bergen. Trots op Hans, Barry, Niek en Linda die het complete rondje konden afmaken! Ook na een val. En trots op Marion die nog even de heuvel is opgelopen!

Na een momentje op mijn kamer waar ik de dag en het nieuws liet bezinken. Maakten we er een bonte avond van, zonder onesie maar wel met tranen en tuiten van het lachen.

Ons gelach was de toon die wederom de muziek maakte. En de limoncello, die ook.

Emi Inspirational 2020 is meerledig. Het hotel, het eten en de trails. Maar ook de groep en de begeleiding mag niet vergeten worden.

ODE AAN DE GROEP

Allereerst Karin, mijn trail-maatje. We kennen elkaar niet zo lang. Maar al direct hadden we een klik. Karin straalde met de dag meer en meer. Zij leerde haar kunnen kennen. Een stevige stapper. Een krachtige klimmer. Er zit power in dat kleine ding. Eten kan ze ook. Daar ging het voornamelijk over. Wat ik aan kleren extra meenam had zei aan eten mee. Geweldig. Ze is sterk. Ze kan veel meer dan ze denkt. Ik ben onwijs trots op haar. Wat heeft zij veel geleerd.

Mayke, de eerste dag was geweldig. De rest, tja je moet het er mee doen he. Haha, grapje. Onze denkwereld past bij elkaar. We zijn verschillend maar beide gek en introvert. Jiskefet, Starwars, Jochem Meijer en alle andere typetjes kwamen voorbij. Met wat kwantummechanica om de boel compleet te maken. We improviseerden er op los. Haar eigen momentjes op de berg waardeerde ik. Verder is ze net een diesel. Met haar stokken achter de nek draaft ze door. Een schunnige grap plaatst ze met gemak. En ze raakt in no time al haar chakra's aan. Mooi mens. Ook fijn zon dokter in de zaal.

Hans heeft de beste giechel van heel de club. Van heel Frankrijk en Zwitserland bij elkaar. Een stralend en genietend gezicht. Hans kan zich lekker in een hoekje verstoppen met een wijntje. Hij hoort van alles en geniet aan de zijlijn mee. Hans is niet bezig met tijd en competitie maar heeft kracht en is ook snel zo hebben we ondervonden. Hij is zorgzaam, medelevend en een steun. Hans had wel een extra knie op de laatste dag dat vind ik een beetje oneerlijk….

Marion is een bikkel eerste klas. Ze is enthousiast en piept niet zo snel. Ze leest goed kaart en loopt met gemak een kam op waar je niet moet zijn. Ook na een val partij komt ze lachend binnen van een 28 km run. Droog zegt ze, dat haar kleding de prullenbak in kan. Je moet oppassen voor Marion. Want ze zit je achter de broek aan. Dalen gaat wat minder snel, maar met stijgen maakt ze het goed!

Dolf lijkt een stille vennoot. Echter valt dat alles mee. Een levensgenieter. Hij volgt je op de voet. Met een flinke pas. Een positief ingesteld persoon. Een met zorg voor zijn meissie. Dolf gaat door weer en wind. Dolf zegt samen uit samen thuis. Geen hurry. Dolf staat achter je. En dat is fijn als je bijna de berg afvliegt. Dolf had verwacht dat hij vrijdag met zijn eendje de berg op kon maar goed dat werd toch met Marcel en mij, sorry Dolf.

Over Marcel gesproken. Marcel ook zo'n genieter. Hij lag daardoor wel direct na de eerste briefing uit de groep. Marcel leer je gaande weg kennen. Zo kan hij opeens met een zeer heldere opmerking komen. Zoals het antwoord op de vraag of het nu pa-gi-na of Pa-gina is. Ofwel Bladzijde dus. Marcel was nooit eerder op deze manier in de bergen geweest. Dat zie je er niet vanaf. Verbazingwekkend hoe hij die bergen trotseert. Samen met zijn zoon Niek analyseerde hij op het balkon de routes die ze trailden onder het genot van een biertje.

Niek, onze benjamin. Snelle gast. Niek man die hou je niet bij. Niek is al drie keer thuis voordat jij aan je trail kan beginnen. Niek rent je voorbij ook al is het steil. Niek is gefocust, enthousiast en gaat er voor. Onthoud de naam Niek want die ga je nog vaak tegen komen.

En dan Barry. Of was het nu Berry? Berry Barry. Ook wel Koos uitsloof. Ja Barry, ik maakte grapjes over hem. Maar dat is gewoon respect. Want ik geniet van zijn gedrevenheid. Barry wilde altijd terug naar het dorp rennen. Barry wilde nieuwe graatjes ontdekken. Barry wilde altijd verder. Las Barry nu kaart of had hij de gpx? Wat was de tactiek van Barry? Wat was zijn strategie? Hij wilde je helpen, ondersteunen en advies geven. Ook als je daarvan van slag raakt en met een afdaling in zijn oksel hangt. Niks te gek voor Barry.

Zeg je Barry dan zeg je Linda. Sterke Linda. Ze begon met de kat uit de boom kijken. Maar Linda is als een bloem. Langzaam opent zij zich gedurende week. Dan vormt er een glimlach op haar gezicht en komen er opeens scherpe rake opmerkingen. Ze lachte tot de tranen over haar wangen rolden en dipte die weg met een servetje. Dat moment vond ik zo heerlijk om te zien. Linda is onwijs sterk en is als eerste vrouw geëindigd. Wat een kanjer. Ik heb respect voor haar kunnen!

Deze groep zette de toon. Hier werd muziek gemaakt.

ODE AAN DE BEGELEIDERS

Dan hebben we nog de organisatie. De mensen die ons door en over de toppen hebben geholpen. Die ons hebben begeleid. Die ons een handje gaven ook al wilden we dat niet. Zij die ons wezen op gevaarlijke plekken.

Allereerst Edwin. Ik herken dingen in hem van mijzelf. Dat hij de natuur ervaart als speeltuin. De uitdaging die hij ziet. De zin naar afwisseling. Het plezier in andere sporten. De bergen hebben veel te bieden en er is nog zoveel meer dan trailrunnen (pak het aan Edwin zodat trailen altijd fun blijft).

Ook al was hij soms moe, als hij boven stond was er altijd weer de drang om een rondje te gaan lopen. Mountains are calling. Hij fleurde er van op. Vloeiend rent hij de top af. Edwin geeft rust en zijn ogen stralen van enthousiasme of hij is gewoon verliefd op Sarah. Dat kan ook.

Sarah helpt je door de race op haar manier. Lekker chill, positief en vol vertrouwen. Ze is trots op iedereen. “Je doet het goed” zegt ze in vloeiend Nederlands. Sarah gaat 170 km lopen bij de Swiss Peaks. 170 km! Toen ik vroeg of dat haar langste afstand was zei ze 'nee" dat was een loopje van 300 km. Als in: hoor ik het goed wat ze zegt? Ze vliegt over de berg met haar frisse koppie. Sarah wat een topper is dat. Lief en tegelijkertijd onwijs sterk.

Mark, Marking Mark - Dat heeft met de vlaggetjes te maken. Mark houdt van de toppen en weet dat er dalen zijn. Hij geniet van de natuur en de mensen die die natuur aangaan. Mensen die zichzelf overstijgen. Mark zit daar onder een boom of op een rots. Terwijl jij je waypoints aantikt.

Mark is van de joehoe. De joehoe die je hoopt te horen zodat je weet dat je goed zit. De joehoe die je wilt hebben als ringtoon op je telefoon. Je ziet hem niet altijd direct maar hij is er wel. Mark helpt, is zorgzaam en biedt een luisterend oor op de berg waar je ook staat al is het midden op een graat.

Over graatjes gesproken ook dat bleek bij mij onbekend, die verrekte trail termen toch ook. Graatje. Ik dacht dat ze het over een visgraatje hadden of over mijn lichaamsbouw. Misschien ook wel. Hielden ze mij gewoon voor de gek. Doen ze wel eens vaker deze groep. Kan 't hebben. We geven het een plekje.

Last but not least Alke. Alke, van de Alke-paadjes. Van Alke en Loeloe. Alke een man die relaxtheid uitstraalt maar ook zegt dat je gewoon naar beneden moet via een weggetje, langs een hekje, en dan links of rechts, bij een kommetje of een vennetje. Een paaltje, boerderijtje of een topje. Het klinkt zo simpel.

Alke de man die veel zijn hoestscherm op had en daarachter een kleine ondeugende blik vertoonde. Alke van Gerritje de bok. Alke kent de weg. Het is Alke’s achtertuin dus voor advies vraag je Alke. Alke zorgde dat iedereen beneden kwam. Alke maakt de boel compleet.

De ode's. Helaas is er is een einde gekomen aan de reis. Een reis die ons lang bij blijft. Ik ben high en voldaan. Het hotel, de bediening, de trails, de organisatie en de groep. Dit alles bij elkaar was de toon van deze vakantie. En daar is mijn rode draad, mijn alles omvattende conclusie van deze week:

Het was die toon, die mooie toon die onze muziek maakte.

Liefs Toke